Woordorgasme 13: Het Toekomstplan

P13 De ringtone van Bruno’s mobiel laat me schrikken. “Met Bru – oh, hallo ma!” hij is meteen een en al enthousiasme, en gaat rap verder in zijn eigen taal. Die is voor mij onverstaanbaar, maar ik hoor en zie dat hij de grootste lol heeft. Ik houd me even afzijdig, en zie op het schermpje voor mij hoe jij als een toverfee door je kamer danst, gewichtloos, volkomen schaamteloos voor je bijna-naaktheid, waarbij je met half gesloten ogen af en toe een blik recht de camera in werpt alsof je mij wilt verleiden ook mijn intrek te nmen in Soneva Fushi.

Bruno hangt weer op. “Dat was mijn moeder,” legt hij onnodig uit, “Vagina lijkt er zin in te hebben, want zodra ze de badkamer zag werd ze helemaal geil!”

Mijn verrassing is groot. “Werkt je moeder hier?” “Jazeker!” gaat hij verder, “Haar halve leven al. Deze accommodatie is gebouwd als fitnesscentrum, maar toen ik vertelde over het Toekomstplan bood ze het spontaan aan als onderkomen voor potentiële moeders van het nieuwe volk. Ze heeft speciaal voor ons de HR-badkamerwebcam aangezet.”

“Aah!” onderbreekt jouw kreet ons gesprekje. Op het dashboardscherm zien en horen we in hoge resolutie hoe jij helemaal naakt en wijdbeens heupwiegend tegen de tegelwand van je badkamer leunt en kermend aan een hevig orgasme toegeeft, Hijgend stuur je schokgolven door je hele lichaam, ik zie aan je gezicht dat je geniet van je eigen streling in je kruis met een grote roze spons terwijl het schuim in romige vlokken langs je hemelslange benen loopt. De straal van de regendouche laat je hele lichaam glimmen in het strijklicht terwijl je tepels naar mij lonken tussen wolken stoom.

In mijn ooghoek schemert ondertusen een melding van een sms-je op mijn mobiel. Als ik eindelijk mijn blik van je magische dans heb losgerukt en op het schermpje kijk, blijkt het van jou te zijn, een uitnodiging om morgen weer samen te komen.

“Geniet maar van de nacht,” sms ik in trance terug, “Geef maar een seintje waar je zit als je wakker bent, dan komen wij je daar opzoeken.”

V13 Her en der liggen nog resten van het feest van vannacht, een lege fles en confetti op de grond. De oude dame had van oor tot oor gelachen toen ik opgefrist en gehuld in het ceremoniële gewaad weer tevoorschijn kwam. Ze stond erop dat ik haar ‘Mami’ noemde en begeleidde me, met haar hand dwingend op mijn bovenarm, naar een tafeltje in de lounge van Soneva Fushi.

Dat was het begin geweest van een zinderend feest. De heerlijkste hapjes en cocktails, vrolijke mensen en een driekoppige band die van geen ophouden wist. Ik heb gedanst met mannen en vrouwen maar liever had ik in jouw armen rondgezwierd. Tijdens een Oriëntaalse sirtaki ben ik ertussenuit gepiept, overmand door vermoeidheid en gemis. Voordat ik in slaap viel heb ik jou een berichtje gestuurd. ‘Ik ben in Soneva Fushi, niet ver van jullie. Kom morgen om 11:00 hierheen, dan zoeken we een oplossing.’

Zwijgend zitten jullie nu tegenover me, Mami heeft onze glazen gevuld en zich uit de voeten gemaakt. Ik heb te diep geslapen om dit gesprek uitgebreid te overdenken en begin met jullie ernstig toe te spreken.
‘Deze vakantie wordt met de dag vreemder en ik wil niet telkens achter de feiten aanlopen. Ik ben de vrouw in het gezelschap maar ik kan heus mijn mannetje staan. Die hele Harahappening bevalt me niet, ja, behalve dan die ketting. Ik beland om de haverklap in een ritueel, terwijl ik met jullie op het strand wil liggen. Lekker fantaseren over wat we kunnen doen als we zelfs maar één van die bedels zouden verkopen.’

Het enthousiasme is terug in mijn stem, ik geloof even dat we alles weer ‘normaal’ kunnen maken. Beter zelfs, als we al die hocus pocus achter ons laten. Jij zit op het puntje van je stoel en knikt. Je zegt niets, je kijkt opzij naar Bruno en wacht zijn reactie af. Bruno’s blik is star, de spanning trekt het vel rond zijn mooie kaken strak.
‘Wat jij voorstelt zal niet gaan. Er is een toekomstplan en daar maak je nu deel van uit, veel keus is er niet. Misschien had ik je er eerder over moeten vertellen maar dit leek me beter. Wees niet bang, zo erg is het niet. Je hebt toch een heerlijke tijd hier?’

Hij lacht krampachtig in een poging het vuur dat uit mijn ogen schiet te keren.
‘Hoor je me wel?? Je bent volledig gestoord, Bruno, als je denkt dat ik mijn lijf en leven beschikbaar stel voor een of ander primitief experiment. Je rot maar op met je Hara en de hele klerezooi. Echt waar, ik ben er klaar mee, ik ga naar huis. En jij P.? Wat doe jij? Doe jij überhaupt nog wel iets?’

De onmacht laat me schreeuwen terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Dit is vreselijk uit de hand gelopen. Hoe kunnen we ooit nog met elkaar verder?