Stamcafé met Darkroom

De mens kan zijn eigen ontwikkelingen niet meer bijbenen. Ik lees geregeld artikelen over ons arme breintje dat bezwijkt onder de continue prikkelstroom en keuzestress.  Sociale media hebben misschien wel de meeste impact, ze veranderen onze maatschappij in rap tempo. We communiceren sneller en gevarieerder dan ooit, feit en fictie vervloeien.
Hoe ver we kunnen en willen gaan komt meestal pas achteraf aan bod.

Laatst was er, kort na de introductie van live-streaming, op Facebook een verkrachting te volgen. Na ongeveer 45 minuten kon het toegestroomde publiek zien hoe de daders werden ingerekend. Facebook wast zijn handen in onschuld en zegt dat het publiek zelf verantwoordelijk is voor de inhoud. Het is onmogelijk om daar sluitende regels voor op te stellen en alle content vervolgens te controleren. Ze doen wat ze kunnen en geld verdienen met onze informatie is nu eenmaal makkelijker dan het vervullen van een maatschappelijke rol.

Forget Facebook, er zijn interessantere kanalen. Na mijn aanmelding bij SL werd ik al snel meegevoerd naar Kik, een chatapp. Als je een veelbelovend contact wilt voortzetten, heb je een mobiele chatfunctie nodig met de mogelijkheid om foto’s te sturen. De datingsites zelf doen daar niet aan, dus verplaatst men zich al snel naar Kik. Deze app is op mijn telefoon zwaar vergrendeld want hier verstop ik mijn parels. Via de anonieme en directe lijntjes kun je alles delen, van huiselijk tot pikant. Het gaat soms ver maar tot nog toe niet verder dan 1-op-1. De mogelijkheid om een groep te maken met mensen uit je Kikadresboek bestaat wel maar dat heb ik zelf nooit serieus overwogen.

Met recente updates zijn er opeens nieuwe functies bijgekomen, zoals de videochat.  Dit wordt vast door velen toegejuicht maar niet door mij. Bewegend beeld is heel iets anders dan woordjes en hoe kan ik dan ooit nog doen alsof ik in lingerie lig terwijl ik eigenlijk mijn badjas draag? Even was er ‘Sensay’, de irritante chatrobot die bleef vragen of ik beschikbaar was voor een chat over bijvoorbeeld schoenen. Nee dus. De basisfunctie van Kik is voor mij blijkbaar voldoende.

Maar toch, op zoek naar een oude vlam in mijn adresboek viel mijn oog op de nieuwe knop ‘public groups’.  Interessante gedachte natuurlijk, om onbekenden met gedeelde interesse zelf een groep te laten vormen. Een kleine rondgang door de ‘popular searches’ leerde dat er voor van alles en nog wat groepen worden gestart, al hebben de meeste een schamel aantal leden. Het hele fenomeen staat nog in de kinderschoenen maar lijkt me veelbelovend. De eerste zoekterm die ik intikte was ‘seks’ maar dat mocht niet. #kut en #pik zijn in gebruik maar zitten vol. ‘Dating’ leverde een stuk of dertig groepen op, waarvan drie Nederlands.  Met de zoektermen ‘vreemdgaan’ en ‘second love’ vond ik er nog een paar.

Zonder zelf gezien te worden, kun je bekijken wie zich in de groep bevinden. De man-vrouwverhouding was ongeveer hetzelfde als op SL. Minstens tien mannen voor elke vrouw en dan telde ik de nepvrouwen mee. Wie er werkelijk aan de knoppen zit, wordt bij Kik namelijk niet gecontroleerd. Identiteit en foto’s kunnen overal vandaan komen. Om te kunnen lezen wat er gezegd wordt in een groep, moet je erbij. Aangezien dat maar een vingerbeweging vereist, was ik snel binnen in de vijf populairste groepen met plek.  Bij sommige bleef het stil maar elders vlogen de berichten me direct om de oren. En groupe een koor aan hi’s en hoi’s en al snel een stroom privéberichten, die verrassend genoeg ook allemaal bestonden uit hi, hoi of hee.  Holymoly, waar was ik terecht gekomen? TurboSL?

Mijn ‘goedemorgen’ terug was voldoende om een hele set vragen op me af te vuren. Vier mannen tegelijk aan het typen: Ben je getrouwd? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan? Wat zoek je? Een enkeling probeerde wat sfeer toe te voegen met een vleiende opmerking over de jas of de benen op mijn profielfotootje. Dachten deze mannen werkelijk dat ik hier was om een pik uit de etalage te kiezen? Het zou best kunnen want ik kreeg er een paar ongegeneerd en ongevraagd gepresenteerd.

Kleine kans dat ik hier een parel ging vinden maar ik werd er toch ingezogen. Het gaat mij ook om het spel, de aandacht en het geklets. En dat vage gevoel, het idee dat zich misschien toch ergens een gedroomde minnaar aandient. Is dat niet wat ons allen drijft? In de groep beantwoordde ik enkele vragen naar eerlijkheid en de rest ontwijkend. Ondertussen ploegde ik door mijn privéberichten, waar ik op basis van één bericht en bijbehorende profielfoto moest besluiten om al dan niet te antwoorden. Zo ontstonden snel tien gesprekken, die zich ontvouwden volgens het beproefde schema. Via de standaardvragen (zie boven) naar een foto. Een tip: zelfs als je niet moeders mooiste bent, kun je op zo’n belangrijk moment iets beters sturen dan een close-up met opengesperde mond.

Een groot deel van de mannen wil zo snel mogelijk neuken,waarschijnlijk maakt het niet eens zoveel uit met wie. Zulke directheid heeft een bepaalde charme maar ik betwijfel of het werkt. Zou de combinatie van een piemelpic met de vraag ‘Laat jij nou je kutje zien?’ ooit vruchten afwerpen? Gelukkig voor mij waren er ook mannen die charmant en slim om de hete brij heen draaiden. Geen staccato verhoor maar een grapje of geïnteresseerde vraag over iets heel anders. Ze waren wel allemaal geil maar je kunt weinig anders verwachten in de duistere krochten van Kik.

Inmiddels was ik ruim twee uur, twintig chats en vijf ongevraagde piemelpics verder en hadden slechts een paar contacten het overleefd. Dit waren de leuke mannen, eerder interessant dan aantrekkelijk. Bij eentje voelde ik licht iets kriebelen maar hij stuurde alleen een wazige foto dus de kans was groot dat het ging tegenvallen en hij alsnog zou oplossen in de kikmist.
Wat Kik zo vrij maakt, maakt het ook vluchtig.

Voor de groepen is de aanwezigheid van actieve vrouwen van cruciaal belang. Ze zijn schaars maar ik heb ze gevonden. In de moederrol zorgen ze dat de sfeer in de groep goed blijft en ongewenste lieden verwijderd worden maar ze laten ook graag wat bloot zien om de stemming erin te brengen. Door de wol geverfde dames, veelal in een open relatie. Bij hen voelde ik me veilig en geprikkeld genoeg om zelf een fotootje te delen. Mijn foto’s mogen er wezen, dus ik hoefde niets te vrezen. De zijkant, kontje omhoog, geen hoofd, tepels of kutje in beeld. De mannen reageerden zoals verwacht, ik kon baden in complimenten en aanmoediging.

Mijn privébox begon onmiddellijk weer vol te stromen, er waren blijkbaar mannen aan het meelezen zonder iets te zeggen. En dat mag hoor. Zo kon ik in een andere groep  meeluisteren met een gesprek tussen een aantal mannen die hun vrouw aanboden. Zonder omhaal prezen zij haar pijpkwaliteiten en kutje. Eentje stuurde een plaatje van zijn vrouw, vriendin of internet. In ieder geval lag ze naakt, geblinddoekt en wijdbeens. Zou ze dit weten? Ze polsten ook elkaars bigehalte. Het doel leek een gezellig avondje met wijn, kaas en partnerruil. Of het er werkelijk van gekomen is, weet ik niet. Zo’n conversatie verplaatst zich naar de privékanalen en laat de meelezers in het ongewisse achter.

In de ‘gezellige’ groep ging het allang niet meer over mijn foto maar over het avondeten. Uit de berichten sprak een bepaalde trots ‘kijk ons het eens over normale dingen hebben’ en tussen sommige leden was duidelijk iets aan het opbloeien. Ook hier is het maar de vraag of het van een date komt, al lijkt dat geen doel op zich. Er worden gevoelige punten aangeroerd en er ontstaan levendige discussies over sauna’s, relaties en penislengte. Alles met respect en smaak. Nou ja, het meeste dan.

Uren kun je er zoet mee zijn, de blauwe pilletjes van nieuwe berichten. Van de bijna 50 leden zijn er altijd een aantal online. Je kunt meepraten of meeluisteren, ik raak maar niet verzadigd maar kom  geen meter vooruit. Na twee dagen moet ik echt een aantal groepen verlaten, mijn inbox is een chaos geworden. Een potentiële date is er niet eens, ik blijf gewoon maar praten en chats deleten. Ik krijg een boeiend kijkje in de wereld van swingers en veelneukers maar kan dit niet blijven doen. Ik ben wel benieuwd in welke richting het fenomeen ‘public groups’ zich gaat ontwikkelen. Is het plat? Van deze tijd? Nodig? Kansloos? Onschuldig?
Het is te vroeg om daar al een oordeel over te vellen maar één ding is zeker
Kik zal net als Facebook nooit de verantwoordelijkheid nemen en slechts kaders scheppen. We zullen dit organisch en met elkaar moeten vormgeven.
Succes!