De IJskoningin

Ik zit in de trein uit het raam te turen, op Utrecht C.S. zal Roos instappen. Mijn voorstel om te komen logeren wist zij snel om te buigen naar een weekendje Maastricht. Tussen haar en Wouter wil het sinds zijn escapades niet meer boteren, ze moest er echt even tussenuit. Niet per se ver maar vooral weg.

Het viel Sander wel op dat ik snel weer met Roos afsprak maar ik heb hem wijsgemaakt dat ik haar help met teksten voor haar nieuwe website. We gaan behalve winkelen ook gezellig brainstormen op een terrasje. Verder heb ik gezorgd dat hij een telefoongesprek duidelijk meekreeg, zodat hij geen reden tot argwaan heeft. Ironisch genoeg is dat in dit geval ook niet aan de orde. Volgens mij vindt hij het allemaal, zoals gewoonlijk, wel best. Een weekendje zonder mij betekent pizza en bankhangen, ik hoef me geen zorgen te maken. Nou ja, dat is eigenlijk niet helemaal waar.

De afgelopen twee weken waren vreselijk. Mijn contact met David was snel klaar toen hij me toevertrouwde dat ik eigenlijk niet zijn type was en hij geen vervolg op onze date bliefde. Hij bracht het oprecht en open maar ik was niet voorbereid op het effect van zijn afwijzing. Ik voelde me gebruikt en vies, verdrietig en boos. Hij zag het zelf niet als een tegenvaller of probleem, we hadden toch een leuke avond gehad? Ik was stomverbaasd door de snelheid en het gemak waarmee we van minnaars weer volstrekt vreemden werden.  Het lukte me pas na een stevig gesprek met godje om het wat luchtiger te bezien.

Juist in deze geheime wereld zijn alle ingrediënten voor een one-night-stand aanwezig. Seks als consumptie-artikel, met wederzijds verlangen en profijt. Het gros van de mannen wil geen toestanden en emoties, dat hebben ze thuis al. Ze zoeken een ongecompliceerd en geil avontuur. Volgens godje is romantiek de doodsteek voor elke affaire, het maakt de eeuwige afstand ondraaglijk of brengt de ‘first love’ in gevaar. Zou ik het kunnen? Hoofd en hart scheiden en mijn hoofd de leiding geven? Thuis liegen en bedriegen in ruil voor seks? Het is zeer de vraag of dat mijn honger zou stillen. Vooral het spel der verleiding kan mij bekoren, het gevoel van macht als ik mijn vrouwelijkheid gebruik om aandacht en bewondering te oogsten. Seks is in dat spel de valuta, het lokmiddel voor het mannetjesdier.

Ik speel graag en goed de verleidster en nu kan ik me ook nog eens verschuilen achter mijn sensuele alter ego Marise. De online mogelijkheden zijn onbeperkt en ongevaarlijk maar we moeten uiteindelijk één lichaam en hart delen.  Mijn Fucketlist is een mooi vehikel om mijn seksuele fantasieën te verkennen maar wat wil ik werkelijkheid laten worden? Het bezoek aan een club is afgevinkt maar echt een lekker gevoel heb ik er niet aan overgehouden. De tomeloze energie van het begin is wegeëbd en de keerzijde van de spiegel wordt me voorgehouden. Ik heb te weinig geslapen, ben 5 kilo afgevallen en verwaarloos stelselmatig mijn ‘echte’ leven. Met Sander heb ik geen ruzie, alleen omdat we steeds verder uit elkaar drijven. Ons seksleven deint mee op mijn stemming en die is momenteel niet best.

David is vergeten maar het is droevig gesteld met mijn collectie parels.
Van Mark heb ik tijden niks gehoord. Hij zal wel in het buitenland zitten en verwachten dat ik klaarsta zodra hij zich weer meldt. Onze dates waren absolute toppers maar meer dan dat zal ik nooit van hem krijgen. Tommy is druk met andere dames en ziet mij als een ‘partner in crime’. Net als met godje deel ik lief en leed met hem, waardoor we seksloos worden. Ter opvulling drijven er nog wat andere mannen rond in mijn chatbox, niet omdat ik iets met ze wil. Ik heb de puf niet om naar nieuwe parels te vissen. Als ik mijn berichten op SL lees, zit ik zuchtend achter de laptop. Ik trek al die stompzinnige, uitgekauwde teksten slecht en tik reacties met tips en taaladviezen in plaats van sekschats.  Zonder klankbord word ik gek van al die vragen in mijn hoofd, ik ben zo benieuwd welk licht Roos hierop gaat schijnen. Als ik het maar durf te vertellen, ik krijg de zenuwen ervan.

Ik schrik op als we over een wissel denderen, Utrecht C.S.
Als we langs het perron glijden, zie ik Roos staan en zwaai.  Ze straalt als altijd en lacht.
Maastricht, here we come.