Gastblog: Mijn Meester en Gelijke

Een primeur, een gastblog! Ter gelegenheid van mijn vijftigste post.
Er zijn immers genoeg mensen die goede erotische verhalen schrijven en soms komt zo’n verhaal bij mij terecht.
Dit is een waargebeurd avontuur van Jeanette en Paul.  Het is door Jeanette geschreven en ik ben dankbaar dat ik de vrijheid kreeg om de redactie te doen.
Veel leesplezier!

Duidelijk als je bent, heb je me gezegd dat ik de string met de geborduurde rode roos aan moet doen. Ik lach als ik eraan denk, je hebt duidelijk smaak. Ik doe mijn ogen even dicht en sta stil bij straks. Hoe zie je er werkelijk uit, ben je net zo zelfverzekerd als je tot nu toe overkomt, hoe voel je aan, wat ga je van mij vinden? Ik merk dat ik de kriebels heb, maar niet zenuwachtig ben. Het aankleden voer ik uit als een ritueel. Ik zet mijn hoofd alvast naar wat ik je wil laten zien; ik ben een  sub, maar een verdomd zelfverzekerde.
Mijn voorwaarden en regels zijn net zo belangrijk als jouw instructies.
Ons spel is balans. Ons spel is mentaal, fysiek tot uitdrukking gebracht.

De enige instructie die ik bij vertrek heb, is waar ik moet parkeren.
In de auto bedenk ik dat je veel vertrouwen van me vraagt, maar ik realiseer me dat je ook veel teruggeeft. Vertrouwen ligt voor jou niet in openheid van zaken, vertrouwen druk jij uit in geduld en mij meenemen in je wereld van fantasie. Nadat ik de auto geparkeerd heb, blijf ik even zitten om mijn hoofd leeg te maken zoals ik altijd doe voordat ik ga ‘spelen’.
Zal ik je gaan testen en uitdagen, of zal ik onderdanig zijn? Ik besluit af te wachten en jou tot in detail te volgen. Eigenlijk de moeilijkste beslissing, want de controle van uitdagen en de illusie van controle in het onderdanig zijn heb ik dan niet. Er blanco ingaan heeft behoorlijke risico’s, maar ik vertrouw op mijn ervaring en op jou. Je krijgt van mij een eerlijke kans om mijn meester te zijn. Ik doe een laatste controle van haar en make-up, ik blijf een meisje natuurlijk.

Onderweg naar de lift stuur ik je een berichtje; ‘instructies graag’. Ik zie dat je bij de les bent, want je status springt acuut op ‘aan het typen’. Ik heb je volledige aandacht, precies volgens mijn voorwaarden. Ik begrijp je niet goed en beland op de verkeerde verdieping. Meteen een test om te kijken hoe hard je bent. Je reageert rustig, legt uit en komt met nieuwe instructies. Gelukkig, je laat me mezelf waardig herstellen. Ik stap nu op de juiste verdieping uit en loop door de bar, richting de trap. Daar stel ik me neutraal op, omdat jij aangeeft dat ik moet wachten. Soft limit, dat wachten, dat maakt me zelfbewust. Ik voel me aardig bekeken, maar dat vind ik niet erg. Mijn hakken en korte rok draag ik namelijk met trots. Ik draag ze voor jou en kan er intens van genieten, al zijn de kijkers zich daar niet eens van bewust.
De blikken die ik krijg, zijn andermans waardering voor jouw smaak. Het is ons spel, zij zijn figuranten, welkom in onze wereld, tot we ze niet meer toestaan.

Links van me is de garderobe, waar een meneer op leeftijd zijn jas pakt en mijn kant uitloopt. Er trekt een kleine schok door mijn lijf, het zal toch niet dat jij dat bent hè…?
Hij maakt zich, buiten een goedkeurend  knikje, duidelijk niet druk om mij.
Mijn hartslag heeft moeite zich te herstellen omdat ik weet dat jij elk moment in mijn buurt kan zijn. Ik kijk uit mijn ooghoeken naar links en zie jou aankomen.
Je zelfverzekerde houding en je manier van doen, verraadt je van je foto’s. Jij bent het en ik kan een verlegen glimlach niet onderdrukken.  Als je ook mijn spontane blos ziet, weet je welk effect je op me hebt.
Jij passeert me, opent je telefoon  en begint te typen. Als ik op mijn schermpje kijk, trekt een gevoel van triomf  door mijn lijf. Goed gezien en goedgekeurd door mijn meester.

Je instrueert me naar de lobby, nadat ik heb durven aangeven dat ik beloond wil worden met koffie. Ik ga op de stoel zitten die je wil, schuin tegenover je. Je vraagt me in een bericht hoe ik me voel. Ik denk daar even over na en voel teveel om te kunnen omschrijven. Ik antwoord kort en krachtig dat ik me erg bewust ben van mezelf, maar me verder goed voel. Je draagt me op je aan te kijken, 5 seconden lang. Mijn god, alles, maar niet dit! Bijna een hard limit. Hoe kun je me zo snel tegen zo’n grens aankrijgen, me zo mentaal binnendringen zonder dat ik verweer heb, behalve te weigeren? Ik laat me niet kennen en doe wat je me opdraagt. Een paar schitterende, vriendelijke ogen kijken geamuseerd naar de mijne. Volgens mij weet je heel goed wat je aan het doen bent, maar je hongerige uitdrukking kan ik bijna niet weerstaan.  Je laat weten dat we gaan verplaatsen. Een stel stoelen dichterbij elkaar deze keer. Ik moet een minuut wachten, voor ik mag volgen en vragen of de stoel vrij is. Je vertrekt zodra mijn koffie geserveerd is.

Ik kijk naar mijn scherm, wacht en sta op. Met de koffie in de hand loop ik langzaam naar je toe en vraag vriendelijk of de betreffende stoel vrij is. Weer kijk je geamuseerd en zegt heel simpel ‘ja’. De momenten dat je zo kijkt, heb je een jongensachtige blik in je ogen, eentje van bijna onschuldige ondeugd. Bijna onschuldig, want ik weet donders goed dat zich weinig onschuldigs in jouw fantasie afspeelt op dit moment. Ik zet de koffie te ruw op tafel en er klotst wat over de rand. Ik kijk je hulpeloos aan en probeer mijn waardigheid te redden door zo charmant mogelijk te gaan zitten. Je geniet zichtbaar van mijn gestuntel.

Ik mag mijn koffie drinken, je bent complimenteus in je berichten.
Ai, ben je toch té lief misschien?
Dan word ik door je naar het toilet gestuurd, op de terugweg wil je mijn string in je schoot. Slik. Ik voer gehoorzaam de opdracht uit en tijdens het verlaten van het toilet loop ik een schoonmaker tegen het lijf, die duidelijk ziet wat ik in mijn handen heb. Het kan me niks schelen en onbewogen loop ik door de lobby en laat nonchalant mijn string in je stoel vallen. Je moet naast je reiken, want hapklare brokken geef ik je niet. Discreet en goedkeurend laat je je vingers over de roos glijden. Dan komt mijn volgende opdracht al; ik moet naar de derde verdieping en wachten voor de deur van kamer 308, met mijn gezicht naar het einde van de gang.  Zodra ik hoor dat je uit de lift stapt, loop ik langzaam voor je uit en moet, als ik je handen voel, stoppen. Je vraagt of je duidelijk bent. Ja meester.
Er trekt een golf adrenaline door me heen. Ik neem de lift naar de derde, maar daar is de schoonmaakster bezig. Ik krijg een alternatief van je, ik moet naar de vierde. Braaf stap ik in de lift en loop naar kamer 408. Daar draai ik me om, met mijn hart in mijn keel. Niet veel later hoor ik achter me de liftdeur openen en sluiten en ik begin rustig te lopen. Ik zie je niet, maar ik voel je aanwezigheid. Al snel voel ik ook je handen beheerst maar hongerig in mijn taille en ik bevries.

Ik weet dat we in het zicht van de camera’s staan maar laat je je gang gaan. Je zoent me in mijn nek en je handen gaan begerig over mijn lijf. Een zelfverzekerde, dwingende, maar ergens ook tedere grip heb je en wat voel je lekker aan. Voor ik het weet zitten je handen onder mijn truitje, onder mijn rok en in mijn haar, overal tegelijk, alsof je deze kans nooit meer zult krijgen en alles eruit wil halen.
Op me, over me, in me, achter me. Ik geef me aan je over, niet omdat ik vind dat het moet, maar uit volle overtuiging. Dit wil ik voelen van mijn meester. Die gekmakende begeerte. Ik raak de tijd kwijt. Uit het niets stop je en laat me los.

Dat is mijn teken om naar de lift te lopen en ons eigen plekje in de lobby op te zoeken.
Als je even later beneden komt, geef je me een terloopse knipoog.
Ik wil meer, veel meer van jou voelen. Ik ben zelfs bereid de ultieme opdracht te aanvaarden. Je stuurt me naar het trappenhuis van de bovenste verdieping. Daar moet met mijn benen gespreid op je wachten. Ik twijfel niet, ja meester, graag meester.
Eenmaal boven slaat mijn zelfbewustzijn ineens toe. Jezus, wat ben ik kwetsbaar zo.

Uit het niets ben je bij me en eigenlijk wil ik me verbergen. Tot ik de uitdrukking in je ogen zie; ik verwacht van je dat ik jouw meest gekoesterde bezit ben en zo kijk je me ook aan. Bijna bewonderend.
Ik weet niet meer waar of waarmee je me het eerst aanraakt. Je mond, je handen, je hele lijf nemen bezit van het mijne en ik ben weerloos tegen je passie en je honger. Je neemt niet eens de tijd om op te bouwen, maar stuwt me omhoog, alsof je al jaren exact weet waarvan ik onhoudbaar word. Alsof mijn lijf geen geheimen voor jou heeft. Voor ik het doorheb, sta ik  op het punt mijn climax te bereiken.
Je kijkt me bijna arrogant aan en maakt me rustig duidelijk dat het nog niet gaat gebeuren, je staat het niet toe.

Nu weet ik het zeker, ik doe alles wat je maar wil. Ik ben overgeleverd aan jouw wetten en regels. Alles voor mijn meester.
Je zet me met mijn buik tegen de reling en sjort mijn rokje verder omhoog. Mijn hele lijf schreeuwt om je. Ik wil je nu, diep en zonder remmingen.
Je geeft me exact dat en stoot je stijve in me.
Vanaf het eerste moment dat ik je voel, moet ik me beheersen om niet te komen, maar ik wil geduldig zijn, je laten zien dat ik kan wachten. Ik wil je laten zien dat ik je aankan in al je hevigheid. Ik wil nog niet bij bewustzijn komen. Ik wil dit tot het uiterste rekken en er ten volste van genieten.
Toch komt het moment dat de golven zich niet meer laten beheersen. Ik smeek je het af te maken en dat doe je, hard en ongenadig lekker. Mijn spieren spannen zich om je heen en ik voel je kloppen in mijn binnenste. Zo te voelen is het voor jou net zo intens als voor mij, want je grijpt me stevig bij mijn middel en ik hoor je ademhaling haperen. Dit effect wil ik op je hebben. Precies zo. Je kreunt hard en spuit je zaad zo diep mogelijk, terwijl ik word overspoeld door mijn eigen orgasme.
Ik heb iets meer tijd nodig om bij mijn positieven te komen dan jij, maar ook dat sta je toe.
Als ik knik om te laten zien dat het goed is, kus je me zacht op mijn wang en verdwijnt.
Zo hebben we het van tevoren afgesproken.

Ik fatsoeneer me zo goed als gaat, neem de hele trap naar beneden en glip langs de receptie naar buiten. Als ik in de auto verdwaasd in de spiegel zit te kijken, begin ik te begrijpen wat er zojuist gebeurd is. Ik heb mijn meester en gelijke gevonden en ik kan niet wachten om me nogmaals aan je over te geven.