Tijdelijke Vrijstelling

Tijdens mijn boottochtje met Mark had ik de huwelijkse trouw onherroepelijk geschonden. Ik begaf me al een tijdje op een hellend vlak maar echt tot het gaatje was ik niet eerder gegaan. Daar moest ik mee zien te leven, gelukkig voelde ik me niet echt schuldig.

Mijn avontuur op SL had een innerlijk proces in gang gezet, een nieuwe fase zou aanbreken. Het was alsof er ergens diep in me de kurk van een fles goede wijn was getrokken. Ik had geen idee wat er nog op me af zou komen maar voldoende vertrouwen in mijn gezonde verstand, intuïtie en voorraadje karma.
Dat had ik ook nodig om te manoeuvreren in deze eigenaardige wereld. Ik was geen nieuweling meer maar voelde me wel zo. Ik had de doos van Pandora geopend en wist me niet goed raad met de verleidingen die daaruit stroomden.

Uit honderden mannen kon ik kiezen en elke dag kreeg ik nieuwe berichten.
Dat prikkelde enorm om te blijven zoeken naar het groenste gras en in eerste instantie deed ik dat vol overgave. Voor de kick ook, om tussen de 10 en 20 mannen per dag af te wijzen en een handjevol wat beter te leren kennen. Toch gaat na een tijdje zelfs daar de sjeu af.
Om het aantal reacties in te perken heb ik toen mijn profieltekst op SL zodanig aangepast, dat het gros van de mannen niet meer durfde te reageren.
Ik zette mezelf neer als een pittige tante en waarschuwde dat enkel een knappe, slimme man met humor, geest en gevoel enige kans zou maken op een flirt.
De enkeling die toch door het kiertje kroop, was altijd de moeite waard om even mee te chatten.

Zo had ik al tien min of meer vaste chatmaatjes verzameld.
Gezien het aanbod best bescheiden maar het is enorm tijdrovend om met zoveel mannen contact te onderhouden. Met de een was het intensiever en sexier dan met de ander maar alles bij elkaar was ik er zeker vier uur per dag zoet mee.
Niet verrassend had dat ingrijpende gevolgen voor mijn ‘echte leven’.

Ik besteedde te weinig tijd aan huis en gezin, met vriendinnen sprak ik nauwelijks af en aan research of schrijven kwam ik al helemaal niet meer toe.
Liefst zat ik vastgeklonken aan mijn scherm en toetsenbordje, chattend en wachtend op nieuwe berichten. Ik ontving trivialiteiten, aandacht en zielenroerselen van interessante mannen en deelde ook van alles met hen. Soms pure fantasie, soms helemaal uit mijn diepste zelf. We wisten niet van elkaar wie we echt waren en het contact ging niet verder dan het beeldscherm, tenzij ik anders wenste. Die combinatie van controle, aandacht en erotiek stuwde mijn geilheid naar een ongekend niveau. Mijn masturbatiefrequentie nam toe tot meerdere keren per dag en ook meneer thuis profiteerde gulzig mee. Het was de seks in mij die was losgelaten, ik kon niet meer stoppen.

Het omslagpunt kwam op de avond dat ik onvermijdelijk de mist inging.
Ik was met drie mannen tegelijk aan het chatten en haalde opeens de gesprekken door elkaar. Twee hadden meteen in de gaten wat er aan de hand was en waren niet gecharmeerd van mijn verdeelde aandacht. Uiteraard wisten ze wel dat er kapers op de kust waren maar het was niet gewenst dat ik dat zo duidelijk liet blijken.
Voor het eerst was ik degene die afgewezen werd. Manuel, mijn kunstenaar, had er genoeg van. Ik hield hem aan het lijntje en hij geloofde niet dat het ooit van een date zou komen. ‘Verleiden op een armlengte afstand’ noemde hij het. Hij had nog gelijk ook. Terwijl ik met Mark verder was gegaan, had ik het contact met de anderen niet verbroken.
Het was zonde om mijn collectie meteen op te doeken, ik moest een aantal warm houden voor later. Tegelijk wist ik dat nooit alle verwachtingen, die ik zelf gewekt had, beantwoord zouden worden. Ik voelde me dus niet schuldig over het vreemdgaan maar wel over het misleiden van deze geile mannen. Ik besloot open kaart te spelen met de belangrijkste parels en verloor er zo nog eentje. Toen Eric en ik afscheid namen in de chat, rolden de tranen over mijn wangen. Hij ging zijn pijlen richten op andere dames, waar hij hoopte meer en sneller succes te boeken. Hij bedankte me en betreurde de afloop. Zijn hartelijkheid maakte het allemaal extra pijnlijk. Misschien zou hij ooit nog een berichtje sturen maar ik moest er maar niet op rekenen.

Toen het stof was opgetrokken had ik een overzichtelijk chatgroepje.
Mark, mijn eerste en echte minnaar.
Tommy, de jonge advocaat met moestuin.
David, de architect.
Stoute Simon met reuma
en godje, ‘hors categorie’.

Onder het genot van een stuk appeltaart bij Dudok hielp godje me geweldig uit mijn dip. Hij lachte onbedaarlijk om mijn dramatische digitale afscheid van een aantal mannen. Volgens hem moesten ze blij zijn met iedere kruimel die ik ze toewierp. Het downsizen van mijn collectie parels vond hij wel een goede ontwikkeling. Wilde ik het langer volhouden in dit wereldje dan moest ik echt op de rem.

Mocht het allemaal niet zo uitpakken als ik wilde, dan wist ik waar de bron was.
Ik hoefde mijn hengeltje maar uit te gooien om nieuwe visjes te vangen.
Een geruststellende gedachte maar niet voldoende om mij kalm te krijgen.
Ik had immers mijn parels, wat wilde ik met deze mannen? Ik wist het niet.
Godje kwam met het briljante voorstel om een jaar de tijd te nemen om dat te ontdekken. Ik was nu de grens al over en mocht best even blijven hangen.
Tijdelijke vrijstelling van de huwelijkse trouw, als godje kon hij dat zo voor me regelen.
We bestelden champagne om het te vieren en spraken af exact over een jaar weer hier samen te zitten. Bij leven en welzijn, no matter what.