Simon grijpt zijn kans

Vanuit de trein tuurde ik naar de langsvliegende bollenvelden tussen Leiden en Haarlem. Er was niks te zien maar binnen twee maanden zou ik hier worden toegestraald door stroken heldere kleuren. Ik reisde graag met het Openbaar Vervoer, beschouwde het als een oefening in rust en mensenkennis. Zitten, lezen, luisteren en turen. Nog niet zo lang geleden was er meer sociale interactie in de trein, nu hebben we vrijwel allemaal onze eeuwige verbinding met internet. Ik was natuurlijk de laatste om daar iets van te vinden, mijn schermtijd liep inmiddels op tot zes uur per dag. Minstens.
In de trein keek ik liever naar de gratis natuurfilm buiten. Zeker nu, ik was onderweg naar Simon. Mijn charmante ‘chef-kok’ die vorige week bekende aan een ernstige vorm van reuma te lijden. Mijn gedachten over wat er van ons kon worden waren sindsdien niet louter meer enthousiast en positief. We hadden meteen deze afspraak gemaakt maar daarna niet meer uitgebreid gechat. Het moest hem duidelijk zijn dat zijn reuma me niet afschrikte maar mijn twijfels liet ik niet online op hem los.
Ik had geen uitdagend ensemble aangetrokken, wel een leuk jurkje en zwarte pumps met een best hoge hak. Gelukkig was zijn appartement niet ver van het station en ik wist de weg. Bij een groot gerestaureerd pand in de binnenstad moest ik de derde bel van boven hebben. Een bronzen plaat met zes bellen en in gekrulde letters ‘Huize Chronicus’.

Naast zijn bel stond ‘S. Hartenkamp’ en daarmee werd hij een waar persoon terwijl ik voor hem nog steeds ‘Marise’ was. Deze overpeinzing  werd verstoord door de opengaande deur. Ik keek in het knappe gezicht van een tien jaar oudere en stuk kwiekere versie van de Simon die ik op de foto’s had gezien.
Ik kon een verbaasde blik niet onderdrukken, hij lachte en stak zijn hand uit.
‘Aangenaam, Marise toch? Ik ben Oscar, de oudste broer van Simon. Kom toch binnen!’
Met de lift gingen we naar de 3^de etage en sloegen daar linksaf naar het appartement aan de achterzijde. De deur stond open en Oscar liep, zonder verder iets te zeggen, voor mij uit naar binnen en verdween.

Simon stond naast de prachtig gedekte eettafel, hij steunde  met één hand op het blad. Ik kon zien dat hij zijn opperste best deed om tegelijk zo recht mogelijk te staan en toch te blijven glimlachen. Hij strekte zijn vrije arm naar me uit en instinctief liep ik in zijn halve omhelzing. Zo stonden we even, dicht tegen elkaar. Een mooie uiting van onze intimiteit en de perfecte ijsbreker.
‘Ga lekker zitten, Marise, dan kan ik dat ook doen’, zei hij niet zonder gevoel voor humor en zeeg neer op de rolstoel vlak achter hem. Een lichtgewicht model,  zo te zien zat er allerlei elektronica in verwerkt.  Ik voelde me direct op mijn gemak bij Simon en in zijn omgeving. Terwijl wij wat keuvelden en een glaasje champagne dronken, kwam Oscar de kamer in.
‘Goed zo, jullie hebben elkaar en de bubbels gevonden. De rest staat zo goed als klaar in de keuken. Simon, jij hoeft alleen maar de chefs touch eraan te geven.’
‘Dank je, Oscar, je bent onmisbaar.’
‘Als er iets is, mijn nummer hangt op het prikbord.’
‘Dat zal niet nodig zijn, bezorgde broer.’
‘Ik had het tegen Marise.’

De broers omhelsden elkaar en van mij nam Oscar afscheid met een warme handdruk en een dikke knipoog.
Ik volgde Simon naar de keuken, de plek in huis waar hij de meeste tijd doorbracht. Ik had wel wat op zijn foto’s gezien en dat had mijn nieuwsgierigheid behoorlijk aangewakkerd. Het was inderdaad een imposante ruimte, waar zonder twijfel een slaapkamer voor gesneuveld was.  Een kookeiland, verstelbare aanrechten langs de wanden met boven en onder allerlei apparatuur. Door de grote ramen zag ik een aangrenzend balkon, dat zo te zien vol met kruiden stond. Ik knikte vol bewondering maar Simon was te druk in de weer met de soep om het te zien. Hij was wonderlijk snel en behendig in zijn keuken maar tot mijn opluchting  vroeg hij me toch om te helpen. Liever samen koken dan hulpeloos toekijken.  We pendelden tussen de gangen heen en weer naar de keuken en zorgden samen dat onze glazen en borden gevuld bleven. Na de pompoensoep had Simon een zacht gegaarde zalmfilet en een aardappelvenkelgratin uit de oven getoverd. Op het gasfornuis stond een pannetje met gesmoorde spinazie klaar en een saus, die hij alleen nog maar hoefde te monteren met kleine klontjes koude boter. We hadden na de fles champagne nu ook de fles Chablis bijna op. Simon had me verzekerd dat alcohol prima kon in combinatie met zijn medicatie. Hij nam het zelfs wel eens in plaats van. Maar dat was natuurlijk een grapje.

Bij het dessert koos Simon voor de beste manier om een vrouw te imponeren: flamberen. Hij liet de soeplepel vol kirsch boven de wokbrander vlam vatten en zette daarmee de pan met warme kersen in de hens. We slaakten allebei een gilletje. De vlam was alweer gedoofd en het flamberen leek prima gelukt.  Simon schepte de kersen in de kommen met vanille-ijs.
We hadden besloten royale porties te nemen om onszelf te belonen voor al die mooie gesprekken die we voerden.  Ik had inderdaad al jaren niet meer zo geanimeerd over gastronomie, kunst en politiek gesproken. In ‘het echte leven’ ging het toch meestal over gezin, huis en andere praktische onderwerpen.

We waren beiden welbespraakt, openhartig en genoten daarvan. Intieme onderwerpen kwamen als vanzelf voorbij en Simon vertelde me dat hij gelukkig nog kon masturberen. Als dat ooit onmogelijk zou worden, overwoog hij euthanasie. Hij had heel soms een vriendinnetje maar die bleven meestal niet lang. Zijn hoop op een vaste relatie had hij opgegeven toen zijn laatste vriendin hem in de steek liet op de dag dat ze voor het eerst samen op vakantie zouden gaan. Ze had een ‘realisatiemoment’ gehad en het was haar allemaal teveel geworden. Simon had zich sindsdien verdiept in getrouwde vrouwen maar ook die leken liever te kiezen voor een gaaf exemplaar. Online kon hij zijn ziekte lang verborgen houden en het was soms confronterend om te ervaren hoe populair hij dan bij de dames was. Ze haakten gelukkig niet allemaal af na het woord ‘reuma’ en hij had diverse online contacten en echte ontmoetingen gehad. Heel soms sloeg de vlam niet alleen in de pan met kersen en kon Simon de minnaar uithangen. Hij verwende zichzelf ook wel eens met een ‘gespecialiseerde’ prostituee.

Gebiologeerd luisterde ik naar zijn verhalen en tussendoor vertelde ik hem over mijn belevenissen op Secret Love en mijn zoektocht naar ‘wat eigenlijk’.
Hij liet, op een charmante lekkere manier, de kans niet onbenut om in het voorbijgaan even aan me te voelen en te laten merken dat ik slechts hoefde te happen om verder te gaan. Dat deed ik vooralsnog niet maar hij prikkelde me behoorlijk. Zijn aanrakingen voelden duidelijk anders dan ‘gewone’ en ik vond het lekker.
We lieten ons de kersen met ijs goed smaken terwijl we terugkwamen op flamboyante vrouwen in de literatuur. We hadden het over figuren als Fanny Hill, Madame Bovary en Lady Chatterley.  Onverbiddelijk tikte de klok naar het tijdstip van afscheid, ik moest immers nog terug naar Den Haag. Toen we met koffie en likeur weer aan tafel zaten, vroeg Simon of ik bij hem op schoot wilde komen zitten.

Hij had de durf van iemand die niets te verliezen heeft en ik nam zijn uitnodiging aan. Een tikje ongemakkelijk vleide ik me schrijlings op zijn bovenbenen en voelde dat hij dit prima kon hebben. Hij lachte.
‘Laat me eens even aan je snuffelen, lekker meisje, voor je weer gaat. Ik heb genoten van onze avond.’
Ik zei niets maar liet hem zijn neus in mijn hals begraven terwijl ik zijn kruidige krullen kon ruiken. Hij sloeg zijn armen om me heen, keek me nu recht aan.
‘Wil je me zoenen, Marise?’
Ik zei ‘ja’ met een glimlach en voelde onze lippen naar elkaar toe bewegen.
De zijne waren zacht en vol, het was een heerlijke sensatie. Het bleef niet bij een zoentje op de lippen, we lieten onze lichamen elkaar verkennen.  Ik had geen idee hoe echte seks met Simon zou zijn maar had er op dit moment wel enorm zin in. Een goed teken, dit was niet onze laatste date.