Manuel

Toen kwam Manuel met een bericht waar het zelfvertrouwen vanaf droop.
Zijn aanpak was verrassend, hij deed het voorkomen alsof ik de uitverkorene was.
Hij was getrouwd maar had een aantal geheime minnaressen verzameld om zijn seksleven wat meer kleur te geven. Blijkbaar was er in dat gezelschap een vacature ontstaan.

Hij nam de controle en dat was een verademing en opwindend.
Op zijn enige foto stond hij voor een enorme stalen constructie, het laspistool in de hand en het veiligheidsmasker omhoog geklapt. Zijn gezicht was onscherp maar zag er goed uit en de bollingen in zijn overall verraadden spieren op de juiste plekken. Hij noemde zich kunstenaar-lasser en ergens in de havens van Rotterdam maakte hij theaterdecors en sculpturen voor de openbare ruimte. Met een kort bericht en het openzetten van mijn foto’s lokte ik hem naar Funk, dat was een stuk makkelijker dan mails.
Niet veel later viel hij daar met de deur in huis door op te merken dat mijn foto’s op SL ‘veelbelovend’ maar veel te bedekt waren. We waren allebei online en ik besloot dit varkentje meteen te wassen.

M: Hoho, vanwaar die haast?
Man: Ah Marise, je bent er! Verwar mijn begeerte niet met haast. Ik ben enorm benieuwd naar je,  zo’n zeldzame verschijning hier.
M: Kijk, dat klinkt al beter.
Man: Ik ben blij dat ik je foto’s mocht zien maar het mag van mij wel iets pikanter.
M: Toch niet op de website? Hier op Funk ben ik nog aan het ontdekken wat ik met foto’s kan doen.
Man: Heel veel! Waarom maak je er nu niet een paar? Zo moeilijk is dat niet, je bent toch thuis? Je trekt je kleren uit en schiet een paar hoge hakken aan.
M: Je bent gek.
Man: Helemaal niet, kom op, doe het!
M: Denkdenk.
Man: Niet denken, doen!

Het was zo eenvoudig als hij zei. Mijn ondergoed was alledaags, zwart en paste uitstekend. De hoge hakken voegden zeker iets toe en ik zat beduidend strakker in mijn vel. Sinds ik Marise was, had ik nauwelijks de tijd genomen om te eten.
Ik woelde door mijn haar en draaide met mijn billen. Met de telefoon op de schouw had ik een mooie hoek van de kamer in beeld.  Met enige oefening lukte het om een paar goede foto’s te bemachtigen. Die met mijn kontje tegen de muur en iets door de knieën was absoluut de beste. Ik trok mijn badjas aan en verwisselde de hakken voor pantoffels.
Terug naar Manuel.

Man: Ik wacht af, teken verder aan mijn ‘Nevelkasteel’. Maak er wat moois van!
M: Gepiept
M: { foto }
Man: Ohlala, Marisetje. Je hebt talent. Ik ben blij dat ik je aangemoedigd heb en dat jij het durfde. Volgende keer met een fotograaf?
M: Ik heb een hele handige timerfunctie op mijn telefoon, ik kan het zelf doen.
Man: Ook goed, please do. Ik verheug me erop. Heb je nog meer?
M: { foto }
Man: Baby…
M: Ik begin zelf te blozen van die foto.
Man: Ik zal je eens rode wangetjes bezorgen.
Man: { foto }

Ik was niet de enige met talent. Manuel had de moeite van een echte ‘shoot’ al genomen. Ik zag hem liggend op bed, de camera pakte hem met strijkend licht over zijn rechterschouder schuin tot aan zijn linkervoet. Halverwege staken zijn billen omhoog. Zonder overall kon ik duidelijk zien dat hij een donkere huid had.
Het bruin van oud eikenhout met naast zijn schouder kroeshaar.
Manuel was mijn tropische verrassing.

M: Je legt de lat wel hoog zo. Wat maakt dat je zo’n mooi kleurtje hebt?
Man: Surinaams bloed. Verder heel Hollands.
M: Interessant, ik had het niet gezien op je lasfoto. Die laatste is trouwens wel erg mooi.
Man: Wacht maar tot je de eerste echte van jezelf ziet.
M:Ik heb nu in ieder geval een lichtend voorbeeld.
Man: Je ziet er zo stevig en romig uit, daar hou ik van.
M: We zijn een lekker stelletje.