Het fotomoment

Ik begon de dag met een Funkkoor aan ‘goedemorgens’.
Simon en godje stuurden berichten waarin ze aan het nagenieten waren van de chatseks respectievelijk de spontane ontmoeting. Mark had me ook gevonden, hij stuurde me een paarse Picasso met hele pronte borstjes. Voortdurend sluisde ik goedgekeurde mannen via de site naar mijn Funk. Daar kwam het na wat inleidend ‘gehoi’ al snel tot een fotomoment. Meestal had ik tot dan niets of niet meer dan een oog, mondhoek of vage foto gezien. De eerste goede foto was van doorslaggevend belang voor de voortzetting van het contact.

Voor de meeste mannen liep het op dat punt dood en ook na een geslaagd fotomoment kon er nog veel misgaan. Zo was het sprookje met de HoS snel afgelopen toen bleek dat hij vier keer per week naar de sportschool ging en met me wilde gaan hardlopen. Bij anderen gaven taalfouten of een verkeerd gevallen grapje soms de doorslag.  Ik liep zelf ook wel eens een blauwtje, meestal door mijn aarzeling om in het echt af te spreken.  Of erg lullig, als ik de mannen door elkaar begon te halen. Dat laatste lag vooral aan het verwarrende gebruik van pseudoniemen en echte namen. Peter van SL kon Stefan worden op Funk, terwijl Thom van Funk de Rob van SL was.

Soms kon ik bijna niet geloven dat al die mannen werkelijk met mij flirtten, virtuele kussen op intieme plekjes drukten en me zoveel aandacht gaven. Er waren momenten dat we met taal om elkaar heen dansten, ik genoot van elk teken van leven. Mijn mobiel en ik waren vergroeid en ik keek honderden keren per dag of er nieuwe berichten waren. De blijvertjes lieten me weten wat ze deden of waar ze aan dachten en ik deed dat ook. Tegen etenstijd kreeg ik foto’s van pannetjes op het vuur.  Ik stuurde mijn dampende Creuset vol Boeuf Bourguignon terug. Slechts een paar zouden het lang bij me volhouden maar gezellig was het wel.

Er waren ook mannen die niet aan Funk deden en me zelfs waarschuwden voor deze tijdrovende verslaving. Contact houden met meerdere mannen tegelijk, het zou me totaal opslokken. Ik zag het gevaar toen nog niet en nestelde me in de virtuele armen van mijn aanbidders.