Met knikkende knieën en harde tepeltjes

Ik had de kinderen voor het eerst zelfstandig het laatste stuk naar school laten lopen.  Ze waren heus klaar om het verkeer te trotseren, al werd deze geste vooral ingegeven door mijn haast om SL in te duiken.
Gisteravond moest ik vrij plotseling stoppen, toen Sander voorstelde om even een glaasje te drinken. Ik had hem laten praten en vooral ge-hmmd.
Mijn gedachten waren bij de dag die nu voor me lag.

Ik had zes hele uren aan mezelf beloofd, van school-in tot school-uit. Ruim voldoende om mijn profiel aan te passen en uitgebreid rond te neuzen.
Alleen vragen om tintelingen was zowel bescheiden als naïef van me geweest. Met de tekst en foto’s op mijn profiel kon ik veel meer richting geven dan ik nu deed. Het opstarten van de laptop duurde gevoelsmatige uren, onrustig zat ik mezelf het internet op te duwen. Van de veertien berichten waren er twaalf van nieuwe mannen maar ik stelde mijn verlangen uit door eerst naar mijn profielpagina te gaan. De tintelingen werden resoluut verwijderd en ik staarde naar het knipperende streepje in het grote witte vlak. Net als de mannen zou ook ik beoordeeld worden op wat ik hier ging schrijven. Los van onberispelijke spelling moest mijn bericht het gewenste type minnaar weten te prikkelen. Ik besloot mijn intuïtie te volgen en typte:

‘ Lieve mannen, met knikkende knietjes en harde tepeltjes ben ik deze wereld ingestapt.  Terwijl ik me een weg baan door de jungle, probeer ik me een voorstelling te maken van mijn ‘ideale minnaar’. Ik laat mijn fantasie even de vrije loop:
Hij is charmant en aantrekkelijk (een breed begrip). Hij kan me intellectueel bijbenen, heeft humor en geen last van opgekropte gevoelens. Verder graag wel veel gevoel.
Hij heeft geen interesse in de positie van mijn man en wil samen met mij op avontuur in een geheime wereld.
Ik?  Ik ben een hoog opgeleide dame met interessante hobby’s. Mijn hart gaat in ieder geval sneller kloppen van goed eten, bomen in de knop, een koud biertje, nieuwe avonturen en een straffe sessie pilates.
Behalve charmant kan ik humeurig zijn, soms lui en heel soms ontrouw in vriendschap en het huwelijk.  Alles begint met het eerste bericht.
Verras en prikkel me. XMarise’

Ik twijfelde over de harde tepeltjes maar wilde wel seks in de tekst. Verlangen en verleiding waren toch de motor achter deze verborgen maatschappij? De tepeltjes mochten blijven.
In mijn album plaatste ik de totale foto in cocktailjurk, eentje op het strand en eentje op de piste.
Onherkenbaar was ik niet, al bepaalde ik gelukkig zelf wie me kon zien.
Er was een kans dat ik een bekende zou treffen maar ik maakte me er verder niet druk om. Het zou een genante maar gelijkwaardige situatie opleveren. Mark en de HoS kregen uiteraard toegang. Ik probeerde niet te bedenken wie in onze omgeving ook op deze site rond zou kunnen hangen en ging snel naar mijn berichten.

Ogenschijnlijke kleinigheden in de tekst hadden grote gevolgen; te veel spelfouten, ranzige ondertoon, vragen om een date.
Bij sommigen klikte ik door naar hun profiel om daar alsnog af te haken.
Te saai, ver weg, onaantrekkelijk. Binnen vijf minuten had ik tien keer een ‘nee….bedankt’ gestuurd.  Ik hoopte dat de mannen het me niet kwalijk zouden nemen dat ik ze schaamteloos als een veer aan mijn tooi prikte.

‘SamenZijn’ had mijn interesse gewekt met een smaakvol bericht over de overeenkomsten tussen seks en eten. Dingen om in te bijten, van te proeven en vooral het belang van variatie op het menu. Hij had ondertekend met ‘smakelijke zoen, Simon’. Zijn profiel was, zelfs zonder foto,  door de keuring gekomen. Ik typte:
‘Lieve Simon, wat een heerlijke metaforen trek je uit de kast. Ik zie je al voor me in de keuken, in de weer met pannen en zwaaiend met pollepels. Ik ben benieuwd naar je.  Eerst foto’s dan recepten? XM.’

‘Arthur72’ had op zijn profielpagina een gedicht gemaakt van zijn vragen en twijfels:
‘wanneer is iets begonnen?
met een flirt
een berichtje
een kruisje als kus?
wil je beginnen?
of alweer vergeten?
wie is aan zet?’

Ik liep niet vaak warm voor poëzie maar eronder stond een foto van deze Arthur in uniform naast een brandweerwagen. En als ik ergens een zwak voor had…
Ik antwoordde:
‘Met grote ogen kijk ik om het hoekje.
Daar staat een meute mannen klaar, die vragen me ‘Wat zoek je?’
Ik laat me verleiden door woorden en kruisjes als kusje.
Een man zegt ‘Ik zet je in vuur en vlam’, jij misschien ‘Ik blus je’.
Of ‘Ik kus je’.
In dichtvorm gaan we daar niet achter komen,
zullen we die verder bewaren voor onze dromen?
XMarise’

Ik las het spontane gedicht snel terug, het niveau van een Sinterklaasgedicht ging ik toch niet overstijgen. Hier moest Arthur het maar mee doen, als goedmakertje gaf ik hem alvast toegang tot mijn album.
Simon, mijn Bourgondische chef, natuurlijk ook.